Zomercolumns Carel Kraayenhof – E-bike

E-bike
De eerste keer dat ik op een fiets zat was ik vier jaar oud, en bleef fulltime fietsen tot ik veertig was; toen verhuisde ik naar de Beemster en had opeens een rijbewijs nodig, aangezien het lokale openbare vervoer niet voldeed aan de eisen die mijn constante muziekreizen mij stellen. Dus treurig maar waar begon mijn fiets zich eenzaam te voelen, en de krachtige Beemsterwind stimuleerde mij nou niet bepaald om een ritje te maken: in wat voor richting je ook fietst, altijd lijk je sterke tegenwind te hebben. Toen Thirza besloot een elektrische fiets te kopen vanwege haar knieblessure, besefte ik dat het een vermoeiende klus zou worden om haar bij te houden: dus schafte ik er ook eentje aan.
Hoewel dit regelrecht ingaat tegen het dappere gedrag van een echte Spartaan, kan ik mezelf nu de trotse eigenaar noemen van een Sparta E-bike. Ongetwijfeld de beste therapie die je kunt krijgen: wanneer ik het maar nodig heb krijg ik een duwtje in de rug van een of andere magische kracht.
Dus als ik van de supermarkt kom aanfietsen met mijn zwaar beladen fietstassen, met wel dertig kilometer per uur, haal ik verbaasde jongeren in, die me op hun sportfietsen
vol ongeloof nakijken.