‘Hotel Victoria’ in Edesche Concertzaal 23 april 2016

Hotel Victoria
Het zwervende bestaan van artiesten bracht inspiratie voor een nieuwe cd: ‘Hotel Victoria’. Kraayenhof: “Er zitten mooie kanten aan dat reizen, maar mensen realiseren zich vaak niet dat het leven van een muzikant vaak voor tachtig procent bestaat uit reizen en repeteren. We trekken van stad naar stad, ik vind ons vaak een soort zeelieden. Het echte concert is vaak maar een klein deel, precies dat deel dat voor het publiek een avondje uit is. Daarna of daarvoor nog een hapje of drankje… het is maar goed dat ze dat niet beseffen. Voor muzikanten is het een rare combinatie van passie, werk en hobby, dat artiestenleven.” Het hotel is in die tijd vaak hun tweede thuis. Op de nieuwe cd brengt Kraayenhof ook een ode aan zijn moeder. “Zij is tegenwoordig vaak een soort bed & breakfast voor me. Als ik in het zuiden moet optreden, logeer ik bij haar en zij gaat dan vaak gezellig mee naar het optreden.”
Liefde op het eerste gehoor
Van het ‘zeemansbestaan’ had Carel als achtjarig jongetje geen flauw vermoeden. Op die leeftijd ontdekte hij net de muziek. “Op mijn achtste begon ik met pianolessen, ik speelde veel klassieke muziek. Toen ik achttien was en filosofie ging studeren in Amsterdam, liet mijn broer mij kennismaken met Schotse en Ierse muziek. Dat vond ik mooi! Ik ging folk spelen en mijn broer spoorde me aan om een trekharmonica aan te schaffen. Bij een vriend hoorde ik niet veel later een bandoneon op de elpee-speler. Dat was liefde op het eerste gehoor. Ik kocht zelf ook een bandonika en leerde het mezelf aan.”
Drama

Maar daar bleef het niet bij. Toen Carel op een dag in het Vondelpark aan het spelen was, kwam er een Argentijn bij hem zitten. Kraayenhof vertelt: “Hij vond het zo leuk dat ik dat instrument bespeelde, dat hij ervoor zorgde dat ik een bandoneon uit Buenos Aires kreeg. Ik heb me het spelen op de bandoneon grotendeels zelf aangeleerd, door achter de piano te zitten en toetsen aan te slaan, en te kijken waar die tonen op de bandoneon zaten. Het is een enorm rijk instrument. Je kunt er akkoorden en melodieën mee spelen, ik ken zelfs mensen die er Bach op spelen, maar dat is hondsmoeilijk. Bandoneon spelen is te gek, maar ook een drama om te studeren. Vijftien jaar lang speelde ik bijna alleen tango, daarna begon ik ook andere muziek te spelen en zelf meer te gaan componeren.” Toen Kraayenhof Piazzolla in Nederland ontmoette, zorgde dat voor een bijzondere ontwikkeling: “Hij nodigde me uit om naar New York te komen en mee te werken aan een Broadway-productie van Tango Apasionado. Dat was fantastisch!”
Als u moest kiezen: Nederland of Argentinië?
“Dat is moeilijk! Om te wonen zou ik niet Argentinië kiezen, daar kan ik niet doen wat ik hier doe. Ik zou alleen maar van hot naar her vliegen om mijn brood op de plank te krijgen. Ik zou niet eens meer tijd hebben om te componeren. Er heerst ook een zware crisis daar, politiek en economisch gezien is het een ramp. Maar het klimaat en de mensen zijn warmbloedig en ze hebben daar een soort sociale cohesie die wij hier niet kennen. De buren hadden eens een Argentijns meisje te logeren, zij was zo verbaasd over het egocentrische gedrag in onze samenleving. Niet groeten, niet voor elkaar opstaan in de bus: dat was voor haar ondenkbaar. Dat soort dingen mis ik hier ook heel erg.”
Kiest u voor uw eigen werk of voor andermans werk?
“De laatste tijd ben ik heel veel met eigen werk bezig, maar ik ben ook gek op bestaand werk. Bernstein bijvoorbeeld, heeft geweldige muziek geschreven. Mijn ouders luisterden vroeger altijd al naar West Side Story en als ik zijn plaat opzet, ben ik weer helemaal onder de indruk. Bij concerten speel ik ook juweeltjes die ik nooit zelf zo zou kunnen schrijven. Iedereen schrijft op een andere manier! Muziek verbindt. Het is neutraal, een vrije taal waarin iedereen zich ongedwongen kan uiten.”
Speelt u liever in uw eentje of samen met iemand?
“Dan kies ik voor spelen met een duo of ensemble. Solo spelen op de bandoneon is leuk, maar ook ingewikkeld. In samenspel met andere instrumenten komt de bandoneon het meest tot zijn recht. Ik vind het prachtig als het samen klinkt met bijvoorbeeld een harp of viool. Ik heb ook gecomponeerd voor een sextet en op die manier kun je veel meer doen met verschillende stemmen.”
Waar droomt u van?
“Ik ben dol op films en documentaires en zou heel graag filmmuziek willen componeren. Maar ja, ik ben een zelfopgeleide componist en aan films zit altijd een deadline, dan moet je binnen een maand bijvoorbeeld iets maken. Dat zou mij nooit lukken. En in een volgend leven zou ik nog wel eens acteur willen zijn. Een acteur leeft zoveel levens in één keer! Die stap maak ik nu niet, omdat ik nog veel te doen heb in de muziek. En als ik mensen hoor die een boek hebben geschreven, ben ik ook altijd een beetje jaloers. Maar in Nederland wordt ook niet veel gestimuleerd voor mijn gevoel. Alles gaat zo gestructureerd. Ik ben bijvoorbeeld echt opgebloeid toen ik in Argentinië was. Dat was een ontzettend inspirerende ervaring, dat wens ik iedereen toe!”
Kom live luisteren naar Carel Kraayenhof en pianist Juan Pablo Dobal Bestel uw kaarten voor het concert op zaterdag 23 april 2016! Via www.edescheconcertzaal.nl