Absoluut Tangofeest met Carel Kraayenhof in Concertgebouw

Door Jorien Heemskerk, foto’s Ronald Rijntjes (klik voor vergroting)

Het Concertgebouw in Amsterdam staat in de maanden juli en augustus weer in het teken van de Robeco Zomerconcerten, een serie hoogtepunten op het gebied van klassiek, jazz, pop en wereldmuziek.

Donderdag 14 juli was het de beurt aan de Nederlandse tangovirtuoos Carel Kraayenhof. In een unieke samenwerking met twee internationale muziekgezelschappen verzorgde hij een bijzonder concert dat uitliep op een waar tangofeest.

Carel Kraayenhof is als bandoneonspeler in Nederland vooral bekend van zijn ontroerende optreden tijdens het huwelijk van prins Willem-Alexander en prinses Máxima.

Hij is echter ook componist en arrangeur. Bovendien werkte hij samen met tangogrootheid en –vernieuwer Astor Piazzolla en had hij een persoonlijke band met de meer traditionele Osvaldo Pugliese.

Dankzij deze grote bekendheid met de Argentijnse tango treedt Kraayenhof op met talloze internationale artiesten en orkesten.

Klassiek en modern

Voor deze avond zocht Kraayenhofs Sexteto Canyengue de samenwerking met dirigent Kristjan Järvi (oorspronkelijk uit Estland) en zijn Absolute Ensemble. Deze ‘electro-acoustic classical band’ combineert klassieke muziek op een originele manier met verschillende moderne stijlen. Onder de naam ‘Absolute Tango’ komt de expertise van beide gezelschappen op een mooie en sterke manier bij elkaar in een veelzijdig programma van zowel traditionele als zeer vernieuwende tangonummers.

Krachtige opening

Na een groot applaus al bij opkomst van de artiesten, opent het concert met The Chase, een kort maar krachtig nummer van Kraayenhof zelf dat met zijn vloeiende strijkers enigszins aan filmmuziek doet denken.

Daarna volgt een meer ritmisch stuk van gitarist Gene Pritsker, waarin ook veel ruimte is voor piano en blazers. Bij Todo Buenos Aires van Piazzolla maken vooral de violisten weer veel indruk, maar nu met hun strakke pizzicatospel.

Hiernaast komen verschillende andere componisten aan bod, waarvan de meeste ook spelen in één van de twee gezelschappen. Allemaal creëren zij net weer een andere stijl van tango, door deze bijvoorbeeld te combineren met elementen van jazz en pop.

Spanning

Bij het nummer No One Band van cellist Mike Block kondigt de swingende dirigent Järvi Carel Kraayenhof aan met de woorden “you’ll hear him do something really weird now”.

Dat blijkt echter best mee te vallen: na een opening waarbij de bandoneon een soort in- en uitademend ritme laat horen volgt gevoelige en krachtige muziek.

En dat is ook de rode draad door alles heen op deze avond – de combinatie van felle en lieflijke klanken, die zo typerend is voor de Argentijnse tango. Zelfs in één instrument kunnen die worden afgewisseld, of dat nou een bandoneon
is, een viool of een contrabas. Samen zorgen ze voor een muziek die is geladen met emotionele spanning.

Vernieuwend

Dit komt duidelijk naar voren in het langste, meest vernieuwende en ook meest indrukwekkende nummer in het programma: Tom Trapps Brown and Nocturne. Het stuk, dat begint met een solo op contrabas, zit vol met dissonanten, ritmische wendingen en bijzondere contrasten. In dit heftige geheel zorgt een mooie solo van Kraayenhof voor kippenvel. Het tweede deel is totaal anders en juist op een rustige manier betoverend.

Uiteindelijk blijkt het volledige programma niet alleen bij ondergetekende maar ook bij het overige publiek in de smaak te vallen. Na het slotnummer Vayamos al diablo van Piazzolla, dat droevig en klassiek begint maar toch weer wild
en pittig eindigt, blijven de toehoorders vragen om meer. Dat leidt tot een groot aantal toegiften voor een swingend en steeds enthousiaster klappend publiek. De toekomst van de ‘absolute tango’ ziet er na dit feestje rooskleurig uit.