Fratelli, sorelli, buena sera!

Vandaag beleven we de inauguratie van de nieuwe paus Franciscus I.

Onlangs vernam ik dat deze paus, die inmiddels al zeer geliefd is, vanwege zijn

eenvoud en compassie, niet alleen, net zoals ik, verslaafd is aan de mate;

maar dat hij ook, voordat hij jezuiet werd, als echte man van Buenos Aires de tango danste!

En dan te bedenken dat ze zeggen dat, in het begin van de vorige eeuw, de toenmalige paus

de tango in de ban heeft gedaan, omdat die wellustig en obsceen zou zijn, en dat daarom de

gekuiste versie, de ballroom tango, is ontstaan.

Ik ben dat eens gaan uitpluizen; voorzover na is te gaan, zouden maar liefst drie pausen
hebben verzocht zich de tango laten voordansen tussen 1914 en 1939: Pius X, Benedictus XV en Pius XI.
Pius X, die niet de beste dansers voor zich zag, noemde de tangodans sloom en saai; Pius XI echter
had het voorrecht een geweldige Argentijnse danser aan het werk te zien: Casimiro Aín, ‘El Vasquito’.
Na afloop trok de paus zich terug zonder commentaar te geven.
In 1967 ontving de voorzitter van de Academia Porteña de Lunfardo (die het Buenos Aires dialekt, lunfardo,
dat veel gebruikt wordt in tangoteksten, bestudeert en cultiveert) een brief van de Junta Histórica Eclesiastica
Argentina (dat zich o.a.met de geschiedenis van de katholieke kerk in Argentinië bezighoudt); hierin werd hem
meegedeeld dat bij hun weten geen enkel kerkelijk verbod vanuit moreel oogpunt is uitgevaardigd tegen de
tango.

Dus hoera, lang leve de tango!